Nieuws

Bescherm je huisdier tegen de eikenprocessierups

Het zal je niet ontgaan zijn: de eikenprocessierups vormt een plaag in Nederland. Elk jaar als de temperaturen beginnen te stijgen, steekt deze rups de kop op. Dat is vervelend voor mensen, maar ook voor dieren. En er is dit jaar een nieuw gevaar. Wat kun je doen om je hond of kat te beschermen?

Minder eikenprocessierupsen in 2020

Ten opzichte van vorig jaar lijkt er een lichte afname te zijn in het aantal eikenprocessierupsen. Maar dat neemt niet weg dat in bossen een groot aantal eiken aangetast is door deze rups. Ook in woonwijken staan aangetaste eiken. De kans bestaat dus dat je in aanraking komt met de schadelijke haartjes van de rups. Maar hetzelfde geldt natuurlijk voor katten en vooral honden, die het heerlijk vinden om overal te spelen en te ravotten.

Nieuw gevaar voor honden en katten

Voorheen moesten mens en dier vooral opletten voor de schadelijke haartjes die rondvlogen. Maar nu blijkt dat de eikenprocessierups steeds meer vanuit de grond omhoogkruipen. Het gevolg? De rupsen bevinden zich meer laag in de struiken of laag op boomstammen. Dat betekent dat je hond of kat extra risico loopt om in aanraking te komen met deze vervelende rups! Linke soep dus.

Klachten

Mensen kunnen door de haartjes van de processierups last krijgen van huid- en luchtwegirritaties. Voor dieren is dat niet anders. Maar omdat honden en katten een vacht hebben, hebben ze minder huidklachten. Honden kunnen last krijgen tranende ogen, gezwollen lippen en een rode, opgezwollen tong. Ook kunnen honden misselijk en trager worden, en gaan braken. Dit zijn allemaal symptomen van contact met de brandharen van de eikenprocessierups.

Bescherm je huisdier

Het is moeilijk om je hond of kat volledig te beschermen tegen de rondvliegende haartjes van eikenprocessierupsen. Maar door je hond aan te lijnen kun je hem of haar uit de buurt houden van aangetaste bomen. Het zou vervelend zijn als je hond te dicht bij een nest komt en daardoor onnodig haren opsnuift of zelfs rupsen in zijn bek neemt. De gevolgen kunnen erg vervelend zijn, dodelijk zelfs.

Wat te doen bij contact?

Net als bij mensen is de beste manier om de nare effecten van contact met eikenprocessierupsen te bestrijden: niet wrijven en krabben maar spoelen met (warm) water. Als je hond zich tijdens of na een wandeling steeds krabt, zou je op die plek tape kunnen plakken en die vervolgens verwijderen. Een andere optie is een kledingroller. Op die manier ontdoe je de vacht van eventuele rupsenhaartjes. Neem contact op met je dierenarts als je de symptomen bij je huisdier waarneemt. Een allergische reactie kan namelijk dodelijk zijn. Je dierenarts zal eventueel een injectie geven om die reactie te beperken.

Een gewaarschuwd mens…

Natuurlijk kun je nog gewoon buiten wandelen met je hond. Maar een gewaarschuwd mens telt voor twee. Als je je beter bewust bent van de gevaren, zul je sommige situaties eerder herkennen en kunnen oplossen. Op die manier voorkom je onnodige problemen en bescherm je je huisdier optimaal tegen potentiële gevaren.

Bron: voor mijn dier.

Ook Olec heeft het DCM onderzoek gehad, en is net zoals Oksana op dit moment vrij!!!!

Hond sterft na dagelijkse wandeling, nu waarschuwen dierenartsen over signalen van zonnesteek

jammer genoeg zijn niet alle eigenaars van een hond zich bewust van de gevaren van hoge temperaturen. Daardoor sterven jaarlijks veel honden.

PETA, de grootste dierenrechtenorganisatie, meldt hoeveel huisdieren elk jaar sterven aan zonnesteken of omdat ze achtergelaten werden in een hete wagen.

Volgens de organisatie kwamen 58 dieren in 2018 alleen, om doordat ze opgesloten zaten in een hete wagen.

Negeer de waarschuwingen niet

“Ondanks de waarschuwingssignalen over de hitte, zien we nog steeds veel baasjes met hun hond naar de winkel gaan. We begrijpen het belang van je hond uitlaten, maar houd er a.u.b. rekening mee dat hoge temperaturen onomkeerbare schade kunnen veroorzaken, of zelfs overlijden.”

Als zelfs RSPCA ieder jaar waarschuwingen de wereld in stuurt, is het belangrijk om het bericht levendig te houden: Honden kunnen niet tegen de hitte of vochtigheid.

Ze zijn simpelweg niet gemaakt voor dat soort weer.

Je denkt misschien dat je een perfect gezonde pup hebt, maar die pup loopt een even groot risico om een zonnesteek op te lopen als een oudere hond.

Dus, alstublieft: kijk tijdens hete zomerdagen altijd uit voor volgende waarschuwingssignalen:

Symptomen van een zonnesteek

• Hevig puffen
• Onlesbare dorst
• Glazige ogen
• Overgeven en bloederige diarree
• Lichtrode of donkerrode tong en tandvlees
• Wankelen
• Hoge lichaamstemperatuur (40 graden of hoger)
• Zwakheid, in elkaar zakken
• Aanvallen
• Erg veel kwijlen
• Bewusteloosheid

Als je hond 43 graden koorts of hoger heeft, dan heeft hij zeker een zonnesteek. Daarna beginnen de cellen van je huisdier af te sterven.

Maar het ergste van al? Dat is dat al deze dramatische symptomen kunnen binnen enkele minuten plaatsvinden, zegt dierenarts Joseph Mercola.

Wat als je hond oververhit raakt

De denk je dat je hond een zonnesteek heeft? Reageer dan meteen!

• Het eerste wat je moet doen is je hond naar een koelere plek brengen. Probeer hem meteen af te koelen.
• Geef je hond kleine hoeveelheden water, geen grote kommen waardoor hij zou kunnen overgeven, en dat mag je niet laten gebeuren.
• Probeer je hond zijn temperatuur te meten.
• Wanneer je hond zich beter lijkt te voelen, bel dan je dierenarts voor de volgende stappen.
• Laat je hond controleren door de dokter, zelfs al is hij helemaal hersteld.

Rouwen om een gestorven huisdier is al moeilijk genoeg wanneer het er zat aan te komen en de dood pijnloos verliep.

Maar je hond verliezen door een te vermijden zonnesteek is iets dat weinig baasjes zich kunnen mee leven.

Neem de tijd om deze belangrijke waarschuwing te delen met al je vrienden!

Met dank aan :  Newsner.

Vandaag het mooie certificaat ontvangen uit Duitsland!!
Op dit moment heeft Oksana 0 ves en heeft geen tekenen/vrij van DCM

Een pup in coronatijd? Pak het goed aan!

04-06-2020

Onder invloed van de coronamaatregelen worden er de laatste tijd veel puppy’s aangeschaft. Gezellig natuurlijk, maar al die pups moeten ook worden gesocialiseerd, opgevoed en getraind worden. En dat is door de 1,5 meter regels niet altijd zo eenvoudig. Kennismaken met andere mensen, kinderen en andere dieren is lastig als iedereen op afstand moet blijven. Hulp en advies bij de opvoeding, een belangrijk onderdeel van puppycursussen, is niet altijd beschikbaar. Want niet alle hondenscholen zijn geopend of er kunnen minder pups tegelijk op les, terwijl er meer pups zijn dan gewoonlijk in deze tijd. En thuis is alles anders; hoe moet de pup leren om alleen thuis te blijven als het hele gezin vanuit huis werkt?

Daarbij komt dat wie nu misschien heel veel tijd heeft voor een hond, uiteindelijk toch weer naar het werk moet. Hoeveel tijd blijft er dan over voor de hond? Ook al heeft hij geleerd om een tijdje zonder problemen alleen te blijven, een hele werkdag is voor elke hond teveel. Tegen die tijd is hij bovendien ouder, groter en energieker en is een klein puppy-wandelingetje dus ook niet meer voldoende. Een gemiddelde volwassen hond moet toch wel zo’n 2 uur per dag worden uitgelaten, en voor de sportieve, actieve rassen is dat echt nog niet genoeg! Bovendien kost ook de training tijd en moet er tijd zijn voor spelen, denkwerk of gewoon lekker samen ontspannen.

Als de socialisatie en opvoeding van de pup niet goed aangepakt wordt, is er een grote kans dat de hond later gedragsproblemen krijgt. En wie straks niet voldoende tijd overhoudt om zijn hond te geven wat hij nodig heeft, moet niet vreemd opkijken als zijn hond ongewenst gedrag ontwikkelt.

Het LICG hoopt dat mensen die een hond hebben aangeschaft of dat nog van plan zijn, daar goed bij stilstaan. Een hond is leuk maar kost ook tijd en moeite. Dat moet u een heel hondenleven lang kunnen opbrengen, en niet alleen tijdens deze bijzondere omstandigheden!

Bron: LICG. Over het houden van huisdieren.

Non-chirurgische methoden voor anticonceptie bij hond en kat

In de toekomst: castreren met één injectie?

In dit nummer van Vetscience staat voortplanting centraal, maar wat nou als je juist die voortplanting wilt tegengaan? Dan kies je voor anticonceptie. Nu wordt dat nog vooral gedaan door middel van castratie. Onderzoekers werken al jaren aan alternatieven voor chirurgische methoden van anticonceptie. Anno 2020 zijn we dicht bij twee nieuwe alternatieven: anticonceptie met behulp van gentherapie en toxinen. We spraken Karin Albers-Wolthers, zij is specialist voortplanting bij het departement Clinical Sciences en onderzoeker en weet alles over dit onderwerp. ‘Het is heel interessant en leuk onderzoek, omdat het maatschappelijk zo relevant is.’

Als eerste is het belangrijk om te weten waarom reuen, teven, katers en poezen gecastreerd of gesteriliseerd moeten worden. Albers-Wothers legt it:‘Anticonceptie is de beste oplossing voor landen die te kampen hebben met een grote zwerfdierenproblematiek. In Nederland is hiervan nauwelijks sprake. Toch zijn de meest voorkomende operaties bij gezelschapsdieren castraties. Bij teven voorkomt castratie, naast (ongewenste) dracht, ook de loopsheid en verkleint het onder meer de kans op melkkliertumoren en baarmoederontsteking. Dit is ook het geval bij castratie van poezen. Bovendien voorkomt het krolsheid. Bij katers is er na castratie minder kans op sproeien of plassen in huis, ruikt de urine minder sterk en heeft de kater minder drang om buiten te gaan zwerven. Alleen bij de reu heeft castreren qua gezondheid weinig voordelen. Het kan wel gedragseffecten hebben, maar lang niet altijd. Dit komt, doordat maar een klein deel van het gedrag wordt gestuurd/bepaald door testosteron. Een van de nadelen van castratie is dat de dieren onder narcose moeten en dat de ingreep behoorlijk ingrijpend is. Ook is deze methode niet ideaal als het om grote aantallen gaat, zoals bij zwerfdieren. Bovendien is het vrij kostbaar. We zoeken dus naar methodes voor niet-chirurgische anticonceptie die ook nog betaalbaar zijn.’

Alleen al in de VS worden per jaar vier miljoen zwerfhonden en katten geëuthanaseerd

Karin Albers-Wolthers

Specialist voortplanting en onderzoeker

Er lopen bij de faculteit Diergeneeskunde momenteel twee onderzoeksprojecten. Het eerste onderzoek, in samenwerking met wetenschappers van het Medical Research Center in Edinburgh, is anticonceptie via een virale vector (gentherapie). De wetenschappers ontwikkelen een eiwit dat ervoor kan zorgen dat honden en katten onvruchtbaar worden. Zodra de vector en het peptide klaar zijn, kan in Nederland de klinische studie beginnen.

Een vector is een ongewerveld organisme dat ziekteverwekkers of parasieten kan overbrengen.

Kun je uitleggen wat de vector precies doet? ‘Bij deze methode maken we gebruik van een virus. Dit virus heeft bepaalde eigenschappen die je zo kunt aanpassen dat ze niet leiden tot ziekte, maar in een bepaald celtype zorgen voor de verandering van een gen. Bij reuen gaat het om de testosteronreceptor, dit gebeurt specifiek in de testikel van de reu. Omdat de vector alleen de relevante cellen in de testikels verandert, blijven de overige weefsels in het lichaam waar testosteronreceptoren aanwezig zijn, onveranderd.  

Levenslang effect

‘Het gevolg is dat testosteron in de testikel zijn werk niet kan doen, waardoor er geen spermaproductie meer is. Het virus is getest op muizen en daar waren de resultaten positief. Het virus werd niet gevonden in andere organen, behalve in de testikels en dat leidde tot permanente onvruchtbaarheid. De reuen krijgen het virus eenmalig geïnjecteerd. Het voordeel is dat het virus het lichaam  snel weer uitgaat en dat het virus zich dus niet kan verspreiden. Bij muizen was het binnen een paar uur niet meer aantoonbaar, bij reuen verwachten we dat het ongeveer binnen een dag weg is, maar dit gaan we uiteraard testen. De cellen waarop we ons gaan richten vermeerderen zich niet, dus de kans is groot dat het een levenslang effect heeft.’

In samenwerking met Newcastle University in Australië werken we aan een methode waarbij we gebruikmaken van nanodeeltjes

Je hebt het nu over het effect op de reuen, maar hoe zit het met de teven? 

‘De techniek is globaal hetzelfde, maar we weten minder goed wat het effect kan zijn, in tegenstelling tot bij de reuen. Een belangrijk verschil is dat de spermaproductie bij de reu een continu proces is dat we dan kunnen stilleggen. Een teef wordt een of twee keer per jaar loops, binnen die periode van loopsheid is ze dan een aantal dagen vruchtbaar. Bij de teef wil je dat het virus de cellen bereikt die de cyclus reguleren en op die manier de cyclus stilleggen. Pas dan weet je zeker dat er geen eiblaasje tot ontwikkeling komt. Bij een reu neem je sperma af om te testen of de vector zijn werk heeft gedaan, bij de teef is dit lastiger. Je moet dan eigenlijk wachten tot de teef loops wordt of niet. We hebben dus wat geduld nodig, maar als dit werkt, dan zouden we deze methode ook in Nederland goed kunnen toepassen.’

Kun je wat meer vertellen over de tweede methode van anticonceptie waar jullie mee bezig zijn?

‘In samenwerking met onderzoekers in van Newcastle University in Australië werken we aan een methode waarbij we gebruikmaken van nanodeeltjes. Zulke deeltjes bestaan uit enkele atomen of moleculen. Doordat ze zo klein zijn, kunnen ze gemakkelijk cellen in en uit gaan. Aan deze deeltjes wordt een giftige stof (toxine) toegevoegd. Deze kunnen via de bloedbaan naar een specifieke cel worden geleid, waar ze alleen maar daar hun werk kunnen doen. Als de toxine in de cel komt, dan zorgt dat voor celdood. Het doel is om die cellen te bereiken in de testikels en in de eierstokken die respectievelijk spermacellen produceren en  eicellen ondersteunen. Het grote voordeel bij deze methode is dat er ook geen productie meer is van de belangrijkste geslachtshormonen, waardoor je zeker weet dat teven niet loops worden en katten niet krols.’

Het klinkt als dé oplossing voor de zwerfdierenproblematiek

‘Dat zou het ook goed kunnen zijn. Je hebt zóveel landen die kampen met zwerfdieren. Alleen al in de VS worden per jaar vier miljoen honden en katten geëuthanaseerd, omdat de dieren niet herplaatst kunnen worden. De reden om te zoeken naar alternatieven zijn de risico’s van een castratie, maar ook dat het een langdurig proces is. Je moet de dieren vangen, onder narcose brengen en opereren. Dat is een intensief traject met een flink kostenplaatje. Als je ze vangt, een prik geeft en weer loslaat, kun je veel sneller werken en in korte tijd meer dieren behandelen.

Dit is een artikel uit de Vetscience Nr. 7, april 2020

Met dank aan Universiteit Utrecht

Vaccineren of titeren

De laatste jaren is er een nieuwe trend in vaccinatie land, het titeren van honden.
Waar vroeger onze honden en katten jaarlijks een “grote cocktail” kregen, wordt tegenwoordig meer en meer “op maat” gevaccineerd.
Laten we beginnen bij de basis.

Wat is vaccineren?
In feite doen we niets anders dan een dier middels een injectie of neusspray (Kennelhoest/Bordetella) besmetten met verzwakte of dode kiemen. Het dier bouwt hierna weerstand op tegen deze kiemen. De weerstand wordt opgebouwd op 2 manieren. Enerzijds ontstaat er humorale immuniteit, dat is weerstand door antilichamen. Deze antilichamen (per ziekteverwekker is er een groep antilichamen) valt een het lichaam binnenkomende ziekteverwekker meteen aan en daardoor krijgt deze kiem niet de kans zich in het lichaam te vermeerderen en de gastheer ziek te maken.

De andere vorm van immuniteit die ontstaat is cellulaire immuniteit. Hierbij worden er herinneringscellen aangemaakt, die in het lichaam aanwezig zijn en actief worden en zich vermeerderen als er een ziektekiem binnenkomt waar deze cellen een herkenningsmechanisme voor hebben opgebouwd. Deze cellen kunnen met bepaalde stoffen de ziektekiemen doden en vervolgens kunnen ze de kiemen opruimen.
Het is al heel lang mogelijk om met een laboratorium test in het bloed van een mens of dier de hoeveelheid antilichamen(titer) tegen een bepaalde ziektekiem te bepalen.

Tegenwoordig zijn deze testen ook beschikbaar als sneltest in onze Dierenkliniek.
De cellulaire immuniteit kunnen we niet bepalen.

In het standaard vaccinatie schema worden puppy’s op 6 weken leeftijd ingeënt tegen Hondeziekte en Parvo. Op 9 weken tegen de ziekte van Weil en Parvo en op 12 weken krijgen ze de “cocktailvaccinatie” tegen Hondeziekte, Hepatitis of HCC, Parvo en de Ziekte van Weil.

Als de hond 1 jaar oud is, wordt weer de cocktailvaccinatie toegediend en vervolgens wordt er 2 jaar achter elkaar alleen tegen de ziekte van Weil gevaccineerd en op 4-jarige leeftijd wordt de cocktailvaccinatie weer toegediend.

Eventueel kan er op 12 weken en daarna jaarlijks ook gevaccineerd worden tegen Kennelhoest, Bordetella.
In mijn ogen is dit een heel goed en veilig vaccinatie-schema. Het is opgesteld door onafhankelijke wetenschappers en het werkt in de praktijk goed.

Er zijn mensen die erg huiverig zijn voor het toedienen van medicijnen en vaccins en die liefst zo min mogelijk willen vaccineren. Er zijn onderzoeken waaruit blijkt dat er een verband is tussen het vaccineren en het optreden van bepaalde ziektebeelden. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat de bijwerkingen slechts zeer zelden optreden. Gerapporteerd is een score van 0,004% aan bijwerkingen na vaccinatie. Vaak zijn dit onschuldige lichte reacties. Maar ook de onderbuik telt mee en als een eigenaar liever minimaal wil vaccineren, dan is daar een verantwoorde mogelijkheid voor.

Het titeren
Tegenwoordig kan men door te ‘titeren’ onderzoeken of je hond goed beschermd is tegen de belangrijkste ziektes en zijn er nu mogelijkheden om af te wijken van het standaard vaccinatie schema.
Met titeren wordt bedoeld dat we in het bloed van uw hond kunnen bepalen hoeveel antistoffen er zijn tegen Hondeziekte, Parvo en HCC (besmettelijke leverziekte). Het is nog niet mogelijk om de hoeveelheid antistoffen tegen de Ziekte van Weil (Leptospirose) en Bordetella (Kennelhoest) te meten.

Aangezien de Ziekte van Weil in ons waterrijke landje nog regelmatig voorkomt en zeer ernstige ziektebeelden met soms dodelijke gevolgen kan opleveren, is het sowieso verstandig om deze vaccinatie jaarlijks wel toe te dienen. Is uw hond volgens het gangbare vaccinatie schema tevens toe aan een enting tegen Hondeziekte, Parvo of HCC dan kan ook besloten worden de titer van antilichamen tegen deze ziektes te bepalen.

Inmiddels is gebleken dat deze serologische testen, mits correct uitgevoerd, betrouwbaar geacht worden voor de praktijk. Er is een sterk verband tussen de aanwezigheid van antistoffen en de mate van bescherming. Er kan echter geen harde garantie gegeven worden over de beschermingsduur na het vinden van een positieve titer. De testen zijn niet bedoeld en geschikt om een exact vaccinatie interval te bepalen.
Maar omdat bekend is dat antilichamen bij honden 3 jaar aanwezig blijven wordt in de praktijk na een test, waarbij voldoende hoge titers tegen bovengenoemde 3 ziekte bepaald zijn de volgende test pas na 3 jaar uitgevoerd. Daarna wordt geadviseerd om de test jaarlijks uit te voeren.

Het is in principe ook mogelijk om deze test bij pups te onderzoeken, wanneer het optimale vaccinatie moment is voor de eerste enting. Vaak zou dit later kunnen dan op de gebruikelijke 6 weken. Maar omdat de antilichamen die de pup van zijn moeder heeft meegekregen (maternale immuniteit) veel minder lang aanwezig blijven, is het nodig om de pup vanaf 6 weken iedere 2-3 weken te onderzoeken. Bloedprikken bij pups is niet altijd even gemakkelijk en zal ze vaak angstig maken voor de dierenarts. Hier verdient het toepassen van het basis vaccinatieschema de voorkeur.

Schematisch en concluderend kan het volgende schema worden aangehouden:

• 6 weken leeftijd: Hondeziekte en Parvo vaccinatie
• 9 weken leeftijd: Ziekte van Weil en Parvo vaccinatie
• 12 weken: Hondeziekte, Parvo, Ziekte van Weil en HCC (besmettelijke leverziekte) = Cocktailvaccinatie
• 1 jaar leeftijd: Cocktail of Ziekte van Weil en Titeren. Dan in principe alleen tegen Hondeziekte, Parvo en HCC vaccineren als de titer laag is.
• 2 jaar: alleen Ziekte van Weil
• 3 jaar: alleen Ziekte van Weil
• 4 jaar: Ziekte van Weil en idem als op 1 jaar. Zijn de waardes van de titer hoog, dan kan er weer 2 jaar alleen tegen Ziekte van Weil gevaccineerd worden.
• 5 en 6 jaar: Ziekte van Weil
• 7 jaar: Ziekte van Weil en Titeren. Zijn de titer waardes nog hoog dan wordt geadviseerd om vanaf nu jaarlijks te titeren.

Na een eventuele cocktail vaccinatie kan dan weer 3 jaar gewacht worden met het uitvoeren van de volgende test, etc.

Met dank aan:
Dierenkliniek Putten, 
Daan Kranendonk

Een zoon van Melissa!

Coronavirus bij honden

Het coronavirus dat momenteel veel gevolgen heeft voor ons mensen, is één van vele soorten coronavirussen die voorkomen op de wereld. 
Wist u dat er bij dieren ook veel verschillende coronavirussen bestaan, die voor allerlei verschillende ziektes zorgen? Gelukkig zijn het vrijwel altijd milde verschijnselen die vanzelf over gaan. 

Het COVID-19 virus, het coronavirus dat momenteel alle ellende bij mensen veroorzaakt, wordt niet overgedragen op onze huisdieren. Van oorsprong is het virus wel afkomstig van een dier. Het virus is namelijk gemuteerd (verandering van het genetisch materiaal van het virus) van een vleermuizen-corona tot een voor mensen besmettelijk virus. Muteren doen virussen vaker. Ook bij de hond en kat, zoals u verderop in dit stuk zult lezen. Bij honden bestaan er twee groepen van het canine (Latijn voor ‘hond’) coronavirus. 

Groep 1 is één van de meest voorkomende oorzaken van diarree bij puppy’s. De diarree is heel besmettelijk, maar geeft milde klachten, en pups genezen vanzelf binnen een paar dagen. Er bestaat een heel zeldzaam voorkomende variant op het groep-1 virus die ernstige ziekte bij pups veroorzaakt: na besmetting worden alle organen in het lichaam aangedaan en zal vrijwel altijd sterfte optreden. Gelukkig is het zo zeldzaam dat dit nog maar een paar keer ter wereld is gezien. 
Groep 2 corona bij honden is één van de veroorzakers van verkoudheid bij honden, ook wel kennelhoest genoemd. Het geeft vaak milde verkoudheidsklachten. Soms geeft het zelfs geen klachten terwijl de hond het virus wel verspreidt, en het is hartstikke besmettelijk. In zeldzamere gevallen heeft kennelhoest wel ergere symptomen, zoals longontsteking, maar dan spelen er vaak ook andere veroorzakers van kennelhoest mee (andere virussen en vaak ook bacteriën). Dit ziektebeeld lijkt dus een beetje op het COVID-19 virus, maar het verschijnselen en verspreiding zijn veel minder erg dan bij mensen. 
.  

Kortom, coronavirussen komen veel voor bij honden maar veroorzaken, in tegenstelling tot COVID-19, alleen bij heel zeldzaam voorkomende mutaties voor echte problemen. 
Bron: Dierenkliniek Putten.

Bij Laboklin is nu een DNA onderzoek mogelijk om de Dobermann te onderzoeken op Copper Toxicosis/ Koperstapelingsziekte.

Chronische koperstapeling (ophoping van koper in lever)

Beschrijving

In een gezonde hond komt koperstapeling niet voor, omdat eiwitten in de lichaamscellen en in het bloed de overmaat aan koper wegvangen en uitscheiden. Dit doen ze door te binden aan koper. Bij een aantal hondenrassen komt een genetische afwijking voor waardoor deze eiwitten niet goed functioneren. Het koper wordt niet gebonden, waardoor het zich opstapelt in de lever. Koper is zeer giftig voor de lever en veroorzaakt directe celschade. Als gevolg van deze celschade in de lever vindt er een ontstekingsreactie plaats om de beschadigde cellen op te ruimen, de lever raakt hierbij chronisch ontstoken. 

De verschijnselen zijn niet heel specifiek: slecht eten, braken, vermageren, verminderd uithoudingsvermogen en lusteloosheid. Ook geelzucht en neurologische verschijnselen zijn mogelijk wanneer een groot deel van de leverfunctie verstoord is.

Diagnose

De diagnose wordt gesteld op basis van de verschijnselen en bevindingen bij het lichamelijk onderzoek, aangevuld met bloedonderzoek voor leverwaarden en een echografie van de buik. Een biopt van de lever moet worden genomen om de oorzaak te kunnen achterhalen. Voor de Labrador Retriever is er (in Verenigde Staten) een DNA-test beschikbaar voor één bepaalde genmutatie die tot deze aandoening leidt. 

Behandeling

De behandeling is erop gericht om het koper weg te nemen en bestaat uit medicijnen die het koper binden en via de urine afvoeren. Ook krijgt de hond een speciaal voer waarin minder koper zit.